"Wpośród krzewinek ożanki". Śmiałkowie zmierzyli się z Ursynowskim Dyktandem

I znów okazało się, że język polski potrafi dać popalić nawet najlepszym. W hali przy Dereniowej odbyło się jubileuszowe XX Ursynowskie Dyktando. Uczestników było wyraźnie mniej niż w poprzednich edycjach.

Tegoroczny tekst - jak zawsze - przygotowali prof. dr hab. Jerzy Bralczyk i doc. dr Grażyna Majkowska z Uniwersytetu Warszawskiego. I jak zwykle nie było łatwo! Profesor Hilary, gallofil i amator win (chablis, chianti, bordeaux), zakładający „zrudziały i przydługi T-shirt", brodę „á la Ernest Miller Hemingway", mieszkający vis-à-vis budynku na ulicy Stanisława Dubois - to tylko niektóre wyzwania ortograficzne.

W jubileuszowym Ursynowskim Dyktandzie udział wzięło mniej uczestników niż w poprzednich edycjach. Czyżby chęć zmierzenia się z zawiłościami języka ojczystego nie była już tak ponętne jak kiedyś? Tym razem na dzielnicowym dyktandzie pojawiły się za to gwiazdy ogólnopolskich dyktand.

W kategorii najtrudniejszej - dla ekspertów - tytuł Mistrza Ortografii zdobył Marek Szopa, a wicemistrzami zostali Agnieszka Buczkowska i Michał Gniazdowski. Gniazdowski to prawdziwa legenda polskiej ortografii - wielokrotny wicemistrz Ogólnopolskiego Dyktanda (2009, 2012, 2014), a w 2016 roku sam został Mistrzem Ortografii Polskiej. Z kolei Buczkowska to Mistrz Ortografii Polskiej.

Jak z tekstem profesora Bralczyka i doc. Majkowskiej poradzili sobie inni uczestnicy? W kategorii Open, otwartej dla wszystkich, tytuł Mistrza Ortografii zdobyła Emilia Chmiel, a wicemistrzami zostali Aleksandra Iskra i Hubert Rauch. W kategorii Juniorzy najlepszy okazał się Stanisław Gugulski, przed Julią Mysłek i Julią Szczęsną. A w kategorii Młodziki zwyciężyła Kamila Buczkowska, a wicemistrzostwo przypadło Amelii Masłowskiej i Władysławie Racewicz.

Pierwsze Ursynowskie Dyktando zorganizowała uniwersytecka wykładowczyni oraz ówczesna rzeczniczka urzędu Barbara Mąkosa-Stępkowska w 2005 roku. Siedem lat później wydarzeniu nadano patrona - Andrzeja „Ibisa” Wróblewskiego, który był związanym z naszą dzielnicą dziennikarzem, językoznawcą, publicystą, krytykiem muzycznym oraz popularyzatorem poprawnej polszczyzny. Zmarł w 2002 roku.

Tekst XX Ursynowskiego Dyktanda

"Profesor Hilary, zwolennik neobehawioryzmu i gallofil, amator win, w szczególności chablis, chianti i bordeaux, należał do tużpowojennej bohemy. Uczył świetnie historii i niezgorzej biologii w naszej szkole, która  mieściła się  vis-á-vis budynku-monstrum (budynku monstrum)  na ulicy Stanisława Dubois.

Profesor zwykle  zakładał swój zrudziały i  przydługi T-shirt,  nierzadko tył na przód (,) niczym hipster, a w chłodne dni na rozchełstaną koszulę koloru ochry narzucał tweedową marynarkę koloru khaki. Krótko przystrzyżoną brodę  á la Ernest Miller Hemingway  niejeden raz szarpał histerycznie. Nieraz, opacznie zrozumiawszy nasze żarty, poirytowany chodził po klasie wte i wewte (w tę i we w tę)  i znienacka zadawał podchwytliwe pytania,  patrząc na nas na wpół litościwie:

- Czy ohary to ptaki leśno-parkowe? Czy zakładają gniazda wpośród krzewinek ożanki?

- Kto w bitwie pod Chocimiem wojska polsko-litewskie wiódł do triumfu // tryumfu?

 - No (,) hultaje, huncwoty nieopierzone ! (?) Harmider ścichał, nasze ciężko pracujące mózgi nie mogły doznać olśnienia. Czuliśmy się mało wartościowi i jacyś mało ważni. Prymus siedział ze zwarzoną miną hipochondryka.

-To był, zacząłem nieśmiało, wielki hetman koronny Jan Sobieski? // ...

 Profesor z zadowoleniem podkręcił wąsa niczym Herkules Poirot".