"Baszta" dziś straszy a kiedyś... To była knajpa!

Choć teraz stoi zapomniana, jeszcze kilkanaście lat temu tętniła życiem. Ba! Była jednym z modniejszych miejsc w Warszawie. Restauracja „Baszta” przy ul. Puławskiej przypomina dziś bardziej ruiny, w których straszy, niż miejsce spotkań śmietanki towarzyskiej. Ale nie zawsze tak było...

Jadąc ulicą Puławską w stronę Piaseczna, na ursynowskich Pyrach, można natknąć się na imponujący, choć mocno nadszarpnięty zębem czasu budynek. Willa ze swoimi wieżyczkami, półokrągłymi oknami i basztą przypomina raczej mały zamek. Prawdopodobnie właśnie od tej baszty wzięła nazwę restauracja, którą 1959 roku otworzył Stefan Staniszewski. Mówi się również, że została tak nazwana na cześć pułku AK, walczącego nieopodal w trakcie Powstania Warszawskiego. Ale od początku...

 

Budynek, w którym później mieściła się słynna restauracja, powstał w 1896 roku. Jedne źródła podają, że willę, jako pałacyk myśliwski zaprojektował architekt Władysław Marconi dla rodziny Branickich, którzy polowali w Lesie Kabackim. Inne, że Marconi zbudował willę na zlecenie Jana Fruzińskiego, jednego ze słynniejszych warszawskich cukierników. Faktem jest jednak, że na przestrzeni lat, willa wielokrotnie zmieniała właścicieli i... niszczała. Do tego stopnia, że przeznaczono ją nawet do rozbiórki! I gdyby nie upór ówczesnego gospodarza Stefana Staniszewskiego dziś nie byłoby po niej śladu.

Przyszły restaurator dopiął jednak swego. Odremontował willę i w 1959 roku otworzył miejsce, o którym do dziś nie tylko wśród ursynowian, ale i mieszkańców całej Warszawy krążą legendy, co się tam jadło i jak się tam piło...

Na stołach królowała oczywiście kuchnia polska w najlepszym wydaniu: dziki, drób, nóżki w galarecie, kaczki, bażanty. - Ale najsłynniejsze było chyba prosię pieczone w całości – wspomina Julia Staniszewska, córka ostatnich właścicieli.

W latach 70-tych „Baszta” świeciła triumfy, stając się jednym z najpopularniejszych miejsc w Warszawie. Przy swoich stołach gościła głowy wielu państw, m.in. prezydentów USA, ale też artystów - wśród nich Jane Fondę.

- Robiłam jej nawet zdjęcia. Tata dał mi aparat. Właściwie to był mój pierwszy reportaż fotograficzny – wspomina Julia Staniszewska, dziś fotografka. To właśnie dzięki niej „Baszta” dorobiła się nawet swojej własnej książki. "Restauracja", bo taki nosi tytuł, opowiada historię upadku podwarszawskiej restauracji oraz historię rodziny, która ją prowadziła.

- Ta książka to fotograficzne, bardzo osobiste spojrzenie na „Basztę”. Do moich zdjęć Mikołaj Łoziński napisał opowiadanie. Choć to czysta fikcja literacka, znajdzie się tam kilka prawdziwych wspomnień – dodaje Julia Staniszewska.

Wraz z końcem PRL "Baszta" traci swój dawny blask i podupadła. Znakomitości nie zaglądają tu już tak chętnie a stali bywalcy coraz częściej skarżą się na jakość potraw. Kuchnia "Baszty" przestaje też być unikatowa. Dziczyznę można zjeść w wielu innych, położonych bliżej centrum restauracjach Warszawy. I podobno tylko Pershing, szef pruszkowskiej mafii od czasu do czasu wpadał po wyścigach coś przekąsić... 

Ostatecznie 2009 roku równo po pięćdziesięciu latach działalności "Baszta" zamknęła przed gośćmi swoje drzwi. Czy na zawsze? Mamy nadzieję, że nie...