Mieszkają od kilku lat obok kościoła przy Stryjeńskich. Żyją z tego co znajdą w śmietnikach lub co uda się dostać od ludzi dobrego serca. Bezdomni z Ursynowa opowiedzieli nam o tym, jak znaleźli się na ulicy.

Pan Józio ma 67 lat. Na ulicy znalazł się przez swoją żonę, która wygnała go z jej mieszkania.

- Kiedyś pracowałem, zarabiałem na rodzinę. Któregoś razu żona wyjechała ze swoją siostrą za granicę. Tam poznała jakiegoś mężczyznę i z nim została. Do mnie przysłała tylko kartkę - „Józiu nie wracam”. Musiałem wynieść się z jej mieszkania. Szybko straciłem pracę, nie miałem dachu nad głową. I tak wylądowałem na ulicy – opowiada Józef.

Pan Józef skończył szkołę zawodową, jest mechanikiem samochodowym. Od kilku lat mieszka na ulicy.

- Nigdy niczego nie ukradłem. Żyję z tego co znajdę, trochę złomu, puszek, makulatury. Wypalam miedź ze znalezionych kabli. Za to staram się żyć, ale najgorzej jest jak człowiek jest głodny. Głód zawsze dokucza najbardziej – dodaje Józio.

Pan Janusz jest po technikum samochodowym. Wiele lat pracował jako kierowca autobusów. Cudem przeżył trzy wypadki. W jednym z nich stracił prawe oko. Ze względu na stan zdrowia nie mógł już jeździć więc zatrudnił się w ochronie. Na ulicy mieszka od półtora roku. Z mieszkania wyrzuciły go dzieci.

- Moja żona zmarła w wieku 36 lat. Zostałem z dwójką dzieci. Pracowałem na nich, wykształciłem. Po kilku latach chciałem na nowo ułożyć sobie życie. Poznałem pewną kobietę i wszystko dobrze się układało - do momentu, gdy nie chciałem się żenić. Wtedy dzieci zaprotestowały i wymeldowały mnie. Zostałem sam. Pracowałem w ochronie na dworcu centralnym. Na co dzień miałem kontakt z bezdomnymi, ale nigdy nie przypuszczałbym, że sam kiedyś dołączę do ich grona. Zacząłem mieć kłopoty ze zdrowiem, z pracy zostałem zwolniony. Nie miałem dokąd pójść, więc zostałem na ulicy – opowiada Janusz.

Janusz nie traci jednak nadziei na lepszą przyszłość.

- Przede wszystkim muszę się wyleczyć. Mam odmrożone palce u stóp. Jak tylko uda mi się z tego wyjść, znowu poszukam pracy w ochronie.

Ludzie nie są im przychylni. Uważają, że śmierdzą i kradną.

- Czasem pomagają nam z pobliskiego sklepu. Jak coś ma krótki termin przydatności to dostajemy jedzenie. W przychodni ochroniarz zawsze pozwala nam wejść, umyć się i ogrzać, a nawet zaczerpnąć wody do baniaka

Bezdomnym mieszkającym przy kościele, codziennie pomaga pan Stanisław. Gotuje zupy, przywozi jedzenie, jeździ do OPS-u po prowiant dla podopiecznych. Nie chce jednak chwalić się, że robi coś takiego.

- Sam za granicą doświadczyłem podobnej sytuacji. Przez kilka dni spałem w parku na ławce i żywiłem się tym, co znalazłem na ulicy. Rozumiem tych chłopaków i chcę im pomagać na tyle ile można. Sam niedawno straciłem pracę, najprawdopodobniej czeka mnie operacja, ale jestem tu codziennie i przywożę im jedzenie.

Pan Stanisław mobilizuje także panów do pracy. Podtrzymuje na duchu, przynosi ubrania i lekarstwa.

Nie mogę ich tak zostawić samych bo poumierają z głodu lub zimna – mówi pan Stanisław.

Ale bezdomni nie wszystkim się podobają. A niektórzy wyraźnie dają im do zrozumienia, że nie są tu mile widziani. Zostali okradzeni ze wszystkiego, co posiadali. 

- Zabrali nam wszystko co mieliśmy, lekarstwa, ubrania, rzeczy osobiste. Nawet namiot w którym spaliśmy, a który przywiozła nam policja, żebyśmy mieli gdzie się schować w zimne noce – opowiadają.

Józio i Janusz zostali z tym co mieli przy sobie. Mówią, że OPS wcale się nimi nie interesuje i w ogóle nie chce pomagać. Od czasu do czasu przyjeżdża do nich straż miejska i pyta czy wszystko w porządku. Najbardziej pomocni są policjanci.

- Zawsze coś nam przywiozą, zapytają czy coś słychać, czy w czymś mogą pomóc. Na ogół spotykamy się z zawistnymi spojrzeniami ludzi. A my chcemy po prostu żyć, mieć pracę, dach nad głową, opiekę lekarską.

Józio i Janusz są dobrej myśli. Mówią, że przy życiu podtrzymuje ich nadzieja.

[ZT]2400[/ZT]